…w pewnym momencie poczułem, że nie ma nic pomiędzy mną a lasem. Jakbym przeszedł na drugą stronę lustra. Jakbym wszedł w obraz. Dźwięki, obrazy, zapachy, wszystkie odczucia zmysłowe zyskały na intensywności. Przezroczysta niby-błona oddzielająca mnie od lasu, sprawiająca, że czułem się istotą z zewnątrz, turystą, gościem… ta błona rozpłynęła się w przestrzeni jak dym z ogniska. Zatarły się granice „ja”. Dopiero teraz wszedłem do Lasu. Powierzchnia skóry przestała mnie oddzielać a zaczęła łączyć – poprzez wrażenia dotykowe – z drzewami, mchem, wilgotną ściółką, wodą w strumieniu.

Nie tyle zniknąłem, co wniknąłem w Las…
Nie tyle – Ja, co – Bycie… w Lesie.

Spokój i zachwyt nad pięknem Bycia. Bycie w pełni. W naturze, w lesie. Bycie lasem… Zastanawiałem się, jak to przekazać ludziom? Jak się tym pięknem podzielić? Fotografie, wiersze, refleksje, momenty ubierane w słowa i obraz to jednak za mało, aby przeżycie mogło zaistnieć. Doszedłem do wniosku, że jedynym sposobem aby podzielić się z kimś doświadczeniem czystego Bycia, jest stworzenie przestrzeni i warunków, aby takie doświadczenie zaistniało.

Szukając inspiracji, wskazówek, nauczycieli i sposobów pracy z ludźmi trafiałem na coraz więcej ścieżek i strumieni, dzięki którym zaczął się kształtować obraz tego, czym jest teraz „Bycie w Lesie”.
Jedną z pierwszych inspiracji były warsztaty „Zgromadzenie Wszystkich Istot” prowadzone przez Rysia Kulika w Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot. Dzięki niemu trafiłem do Szkoły Trenerów Rozwoju Osobistego Meritum, gdzie Ryś razem z Mirelą Pawlikowską uczyli, jak pracować z grupą. Ukończyłem także polsko-niemiecką szkołę edukacji w dzikiej przyrodzie – Wildnisswissen.
Przez kilka miesięcy podróżowałem z przyjacielem, szamanem, który wprowadził mnie w tajniki szamanizmu syberyjskiego. W peruwiańskiej dżungli pracowałem razem z amazońskimi szamanami (ayahuasceros) organizując odosobnienia i ceremonie ze świętymi, leczniczymi roślinami (psychonauta.com).
Najbardziej inspirującym doświadczeniem na mojej ścieżce był miesiąc w buddyjskim klasztorze w Nepalu i prawie sześć miesięcy spędzone w milczeniu i medytacji podczas dwóch buddyjskich odosobnień.

Jestem instruktorem narciarstwa PZN i ratownikiem GOPR. Zajmuję się zawodowo fotografią. Jestem jachtowym sternikiem morskim. Dużo podróżuję po świecie. Gram na fletach, gitarze i instrumentach etnicznych. Uczę się być obecnym i świadomym w każdym momencie życia i staram się dawać światu to, co najlepsze…

Na początku był Teatr Tańca w Częstochowie. Taniec pozwalał mi znaleźć równowagę, uczył świadomości ciała, przekraczania barier stworzonych przez własny umysł, wytrwałości.

Kiedy miałam 16 lat trafiłam na mój pierwszy kurs Hatha jogi prowadzony przez Mariusza Kowalczyka. W późniejszych latach praktykowałam także pod okiem Tomasza Miszczuka i Leszka Mioduchowskiego, zaczęłam prowadzić darmowe zajęcia Hatha jogi, najpierw na Uniwersytecie Medycznym gdzie studiowałam fizjoterapię, później w Autonomicznej Przestrzeni twórczej Cicha 4 w Lublinie. Ukończyłam roczny kurs instruktora rekreacji ruchowej ze specjalizacją Hatha Jogi, organizowany przez Stowarzyszenie Jogi Akademickiej, a kilka lat później kurs instruktorski Hatha jogi w w Ashramie Shri Ved Niketan Dham w Rishikeshu (Indie).

Z biegiem studiów czułam coraz wyraźniej, że są jeszcze inne warstwy człowieka o których nie dowiem się na uniwersytecie. Zaczęłam interesować się metodami pracy z ciałem, choreoterapią, psychologią, technikami relaksacji, twórczej wizualizacji, potencjałem ciała do samoleczenia, pracą ze snami, medycyną chińską, masażem, pracą z oddechem, afirmacjami, spotkałam technikę medytacji Vipassana wg. S.N Goenki.
Dużo czasu spędzałam w naturze, w górach, na polanach i w lesie gdzie moim największym nauczycielem był mój (wtedy jeszcze przyszły) mąż. Wciąż jednak obraz świata i człowieka zdawał się być dla mnie niekompletny.

Z roku na rok coraz częściej byłam w drodze, która pewnego razu powiodła mnie do Indii i Nepalu gdzie spędziliśmy wraz z Mieszkiem ponad pół roku
Trafiliśmy do ośrodka medytacji Tushita nieopodal Dharamsali (Indie), gdzie po raz pierwszy zetknęłam się z buddyzmem tybetańskim, który bardzo mocno wpłynął na moje postrzeganie człowieka i świata, ciała i umysłu, zdrowia i choroby.

Kolejnym krokiem milowym było miesięczne odosobnienie medytacyjne w Klasztorze buddyjskim na wzgórzu Kopan nieopodal Katmandu(Nepal). W wiedzy i praktyce którą tam zdobyłam znalazłam stabilną bazę na której mogło oprzeć się wszystko czego dotychczas się nauczyłam. Od tego czasu odosobnienia stały się moją główną metodą praktyki duchowej i nauki.

Wraz z moim mężem spędziliśmy także dwa miesiące w amazońskiej dżungli. Uczyliśmy się poprzez odosobnienia z leczniczymi roślinami (z hiszpańskiego „diety”) i pomagając tamtejszym szamanom (curanderos) w przygotowaniu takich diet dla innych.
Wspólnie odbyliśmy także dwie niespełna trzymiesięczne medytacje w zupełnym milczeniu. To właśnie wtedy, podczas intensywnej codziennej praktyki jogi i medytacji poczułam się gotowa, żeby podzielić się ze światem tym czego doświadczyłam i czego nauczyłam się przez ostatnie lata.