Warsztaty rozwojowe, leśne odosobnienia,
wyprawy poza szlakiem, rytuały przejścia.
Las – przestrzeń wolności
Las zaczyna się tam, gdzie kończy się wydeptana ścieżka.
To dzikość, która się dzieje przed naszymi oczami.
To przestrzeń wolności.
Las to analogia świadomości.
Będąc w lesie – w pełni, każdą komórką ciała i każdym momentem świadomości – staję się jego częścią.
Staję się lasem.
Idea
w bliskości z Naturą
odnajdź w sobie spokój i ciszę
jesteś jej częścią
nierozłącznie
zaczerpnij ze źródła inspiracji
nabierz sił
wróć
do Natury
która jest źródłem
życiowej energii
zbliż się
dotrzyj do głębi
subtelnego stanu
świadomości
stworzymy przestrzeń by otworzyć bramę
do wewnętrznej ciszy
która wiedzie
do mądrości i samopoznania
samouzdrawiania
by trwale zagościł w tobie
głęboki spokój
zadowolenie
z każdej doświadczanej chwil
byś żył w pełni
wrażliwości na piękno
pewności
z której jak rzeka
płynie siła
i zdolność
współ-bycia w harmonii
wewnątrz
na zewnątrz
ze sobą
ze światem
Terminy wydarzeń
- 22 maja – 28 maja 2022 r.
- 12 czerwca – 18 czerwca 2022 r.
- 17 lipca – 23 lipca 2022 r.
- 7 sierpnia – 13 sierpnia 2022 r.
- 10 kwietnia – 16 kwietnia 2022 r. (męska grupa)
- 1 maja – 7 maja 2022 r.
- 3 lipca – 9 lipca 2022 r.
- 21 sierpnia – 27 sierpnia 2022 r.
Terminy wydarzeń
- 22 maja – 28 maja 2022 r.
- 12 czerwca – 18 czerwca 2022 r.
- 17 lipca – 23 lipca 2022 r.
- 7 sierpnia – 13 sierpnia 2022 r.
- 10 kwietnia – 16 kwietnia 2022 r. (męska grupa)
- 1 maja – 7 maja 2022 r.
- 3 lipca – 9 lipca 2022 r.
- 21 sierpnia – 27 sierpnia 2022 r.
Pień
Mieszko Stanisławski
*
Od wielu lat praktykuję leśną medytację. Szukam ciszy i dzikości poza wydeptanymi ścieżkami. Uwielbiam słuchać wycia wilków i przykładać dłoń do tropów niedźwiedzia. Dużym szacunkiem darzę nauki dawane przez rośliny. Staram się, aby moja praca była dla dobra Ziemi i wszystkich istot.
Więcej o mnie...
…w pewnym momencie poczułem, że nie ma nic pomiędzy mną a lasem. Jakbym przeszedł na drugą stronę lustra. Jakbym wszedł w obraz. Dźwięki, obrazy, zapachy, wszystkie odczucia zmysłowe zyskały na intensywności. Przezroczysta niby-błona oddzielająca mnie od lasu, sprawiająca, że czułem się istotą z zewnątrz, turystą, gościem… ta błona rozpłynęła się w przestrzeni jak dym z ogniska. Zatarły się granice „ja”. Dopiero teraz wszedłem do Lasu. Powierzchnia skóry przestała mnie oddzielać a zaczęła łączyć – poprzez wrażenia dotykowe – z drzewami, mchem, wilgotną ściółką, wodą w strumieniu.
Nie tyle zniknąłem, co wniknąłem w Las…
Nie tyle – Ja, co – Bycie… w Lesie.
Spokój i zachwyt nad pięknem Bycia. Bycie w pełni. W naturze, w lesie. Bycie lasem… Zastanawiałem się, jak to przekazać ludziom? Jak się tym pięknem podzielić? Fotografie, wiersze, refleksje, momenty ubierane w słowa i obraz to jednak za mało, aby przeżycie mogło zaistnieć. Doszedłem do wniosku, że jedynym sposobem aby podzielić się z kimś doświadczeniem czystego Bycia, jest stworzenie przestrzeni i warunków, aby takie doświadczenie zaistniało.
Szukając inspiracji, wskazówek, nauczycieli i sposobów pracy z ludźmi trafiałem na coraz więcej ścieżek i strumieni, dzięki którym zaczął się kształtować obraz tego, czym jest teraz „Bycie w Lesie”.
Jedną z pierwszych inspiracji były warsztaty „Zgromadzenie Wszystkich Istot” prowadzone przez Rysia Kulika w Pracowni na Rzecz Wszystkich Istot. Dzięki niemu trafiłem do Szkoły Trenerów Rozwoju Osobistego Meritum, gdzie Ryś razem z Mirelą Pawlikowską uczyli, jak pracować z grupą. Ukończyłem także polsko-niemiecką szkołę mentoringu w dzikiej przyrodzie – Wildnisswissen.
Przez kilka miesięcy podróżowałem z przyjacielem, szamanem, który wprowadził mnie w tajniki szamanizmu syberyjskiego. W peruwiańskiej dżungli pracowałem razem z amazońskimi szamanami (ayahuasceros) organizując odosobnienia i ceremonie ze świętymi, leczniczymi roślinami (psychonauta.com).
Najbardziej inspirującym doświadczeniem na mojej ścieżce był miesiąc w buddyjskim klasztorze w Nepalu i prawie sześć miesięcy spędzone w milczeniu i medytacji podczas dwóch buddyjskich odosobnień.
Jestem instruktorem narciarstwa PZN i ratownikiem GOPR. Zajmuję się zawodowo fotografią. Jestem jachtowym sternikiem morskim. Dużo podróżuję po świecie. Gram na fletach, gitarze i instrumentach etnicznych. Uczę się być obecnym i świadomym w każdym momencie życia i staram się dawać światu to, co najlepsze…
Karolina Stanisławska
Z każdym dniem działania na rzecz Ziemi stają się coraz istotniejszym elementem mojego życia prywatnego i zawodowego. Nie tak dawno zdałam sobię sprawę, że najlepsze co mogę z siebie dać, to podzielić się tym co jest dla mnie samej tak cenne i uzdrawiające – Byciem w Naturze. Dużą rolę w moim życiu odgrywa czas spędzony w odosobnieniu i medytacji. Kiedy mogę, jestem z dala – od miasta, zgiełku, nadmiaru słów i zadań. Z drugim człowiekiem lubię porozumiewać się pieśnią, która coraz częściej towarzyszy mi w pracy trenerskiej i codzienności. Z każdym dniem uczę się żyć w uważności, czerpać siłę od gór, płynność ruchu od rzeki, otwartość od bezkresnych przestrzeni – dla życia w pełni.
Więcej o mnie...
Z biegiem studiów czułam coraz wyraźniej, że są jeszcze inne warstwy człowieka o których nie dowiem się na uniwersytecie. Zaczęłam interesować się metodami pracy z ciałem, choreoterapią, psychologią, technikami relaksacji, twórczej wizualizacji, potencjałem ciała do samoleczenia, pracą ze snami, medycyną chińską, masażem, pracą z oddechem, afirmacjami, spotkałam technikę medytacji Vipassana wg. S.N Goenki.
Dużo czasu spędzałam w naturze, w górach, na polanach i w lesie gdzie moim największym nauczycielem był mój (wtedy jeszcze przyszły) mąż. Wciąż jednak obraz świata i człowieka zdawał się być dla mnie niekompletny.
Z roku na rok coraz częściej byłam w drodze, która pewnego razu powiodła mnie do Indii i Nepalu gdzie spędziliśmy wraz z Mieszkiem ponad pół roku
Trafiliśmy do ośrodka medytacji Tushita nieopodal Dharamsali (Indie), gdzie po raz pierwszy zetknęłam się z buddyzmem tybetańskim, który bardzo mocno wpłynął na moje postrzeganie człowieka i świata, ciała i umysłu, zdrowia i choroby.
Kolejnym krokiem milowym było miesięczne odosobnienie medytacyjne w Klasztorze buddyjskim na wzgórzu Kopan nieopodal Katmandu(Nepal). W wiedzy i praktyce którą tam zdobyłam znalazłam stabilną bazę na której mogło oprzeć się wszystko czego dotychczas się nauczyłam. Od tego czasu odosobnienia stały się moją główną metodą praktyki duchowej i nauki.
Wraz z moim mężem spędziliśmy także dwa miesiące w amazońskiej dżungli. Uczyliśmy się poprzez odosobnienia z leczniczymi roślinami (z hiszpańskiego „diety”) i pomagając tamtejszym szamanom (curanderos) w przygotowaniu takich diet dla innych.
Wspólnie odbyliśmy także dwie niespełna trzymiesięczne medytacje w zupełnym milczeniu. To właśnie wtedy, podczas intensywnej codziennej praktyki jogi i medytacji poczułam się gotowa, żeby podzielić się ze światem tym czego doświadczyłam i czego nauczyłam się przez ostatnie lata.
W przekazywaniu mojego doświadczenia kluczową rolę odegrała roczna Szkoła Trenerów organizowana przesz szkołę “Meritum” w Katowicach. Zdobyta tam wiedza znacznie wpłynęła na formę spotkań i warsztatów które proponujemy.
Od jakiegoś czasu najintensywniej uczy mnie po prostu “Bycie w Lesie”, a od 2020r także “Bycie w Lesie pełnym Rosy” (Rosa to imię naszej córki).
Rosa Stanisławska
Korzenie
Metody, które stosujemy podczas spotkań są zakorzenione w gruncie wielkich tradycji i w wieloletnim doświadczaniu bycia w Lesie. Rdzeniem naszej praktyki jest ponad 2500-letnia tradycja buddyjska. Czerpiemy również inspirację z filozofii głębokiej ekologii, tradycji szamanizmu syberyjskiego, południowo-amerykańskiego, oraz ścieżki duchowej Indian północno-amerykańskich.
Lama Thubten Yeshe i Lama Zopa Rinpoche
Buddyzm Tybetański
Ani Karin Valham
Ryś Kulik
Mirela Pawlikowska
Jörn Kaufhold
Kizil Ay Dunord
Maestro Esteban Odicio i Maestra Olinda Canayo
Ven. Robina Courtin
Psychologia buddyjska, Buddyzm w działaniu.
Karolina i Mieszko organizują spotkania z sercem i bycie w ich towarzystwie jest ogromną przyjemnością, ich wewnętrzny spokój bardzo się udziela. Vision Quest to jedna z lepszych rzeczy jakie w życiu zrobiłem. Jestem bardzo wdzięczny
Dawid Rozmus